© Kunst en Fotografie Pascal Maramis.
Ik zou niet weten waar ik moet beginnen.
Het is meer dan 20 jaar geleden… geloof ik.
Hij was plots weg toen ik thuis kwam.
We bleven achter met zijn vieren.
Plots heeft mijn leven een andere wending gekregen.
Het leven was toen niet leuk, veel onbeantwoorde vragen.
Jaren lang voelde ik mij verlaten.
Mama veel aan het werk.
Papa liefde heb ik niet gekend.
Mijn gedachten groeit, het leven werd zwart wit.
Ik was altijd blij, met mijn fake glimlach.
Zwart wit vulde mijn leegte… door de jaren heen.
Mijn angst te verbergen een andere projectie van mijn zijn.
This has ruled all my life!
Geen behoefte om contact op te nemen.
Verhalen van anderen… geloofwaardig?
Ooit zal ik contact op nemen.
Een confrontatie gesprek, eye 4 an eye.
Jaren gaan voorbij… het leven is kort.
Via familie, toch toenadering gezocht.
Opnieuw, het wordt een ontdekkingstocht.
Uit eindelijk een gesprek, Facebook!
Een helder gesprek, vader en zoon.
Het verhaal losgelaten… na 20+ jaren.
Een moeilijke tijd en doorzetten.
Mijn vader vergeven en ontvangen.
Zware last kwijt. Kind in mij kwam boven.
Het zonnetje schijnt in mijn hart.
Ik leeft vanuit mijn hart, het is een spel.
Alles beleven, genieten en voelen.
Ik zie ik zie, wat ik nooit wilde zien…
Gelukkig zijn.
Mijn moeder ben ik dankbaar, voor waar ik nu sta.
Ik hou van mijn zusje, broertje, Tim, Aiden en Colin.
Binnenkort een nieuw leven.
Ik hou ziels veel van beiden. There is no expression 4 it!.
Ik VOEL mij gelukkig.